برانگیزد نسیم از جای خود هرگاه چون گردم...

برانگیزد نسیم از جای خود هرگاه چون گردم

شوم تا خاک پای تو،به دنبال تو میگردم

جهان دیگر شد و درد من،نه تغییری،نه توفیری

اگر مانم به جا خاکم،وگر خیزم به پا،گردم

شدم شاهین تو اما به جای اولین صیدم

دل خود را گرفتم چون کبوتر پیشت آوردم

نسیم از راه رسید وبوسه زد گستاخ بر رویت

من عاشق ترین گر جای او بودم چه میکردم؟

نهان در پرده دل گرچه دارم راز عشقت را

ازآن ترسم که چون گل بشکفد از چهره زردم

مکن زین بیشتر حاشا که از چشم تو میبینم

اگر اشکم،اگرآهم،اگر سوزم،اگر دردم

دلم گرم است از عشق تو و می لرزم از سرما

مگر آغوش گرم تو برآید با تن سردم

کشیدم منت از ابر بهاران چون صدف،اما

به کار کس نمی آید گهرهایی که پروردم

زند صد نقش و من با ساز او ناچار در رقصم

شدم بازیچه گردون،تو گفتی مهره نردم

«خداوندا!بین یک مرد میگرید»مکرر شد

کنون مردی دگر هم اشک میریزد،من آن مردم

نمی دانم که خواهد شد پسند خاطرت یا نه؟

دل مشکل پسندم را برایت هدیه آوردم

گذشتی از خیالم مصرع «حافظ» به یاد آمد:

«تو را میبینم و میلم زیادت میشود هر دم»